Mijn Bevallingsverhaal: Een Reis van Pijn, Liefde en Verbazing
Hoe mijn bevalling van start ging.
Wat een gebeurtenis en ervaring. Dit is mijn bevallingsverhaal, een reis van pijn, liefde en verbazing. Vooral de verbazing over hoeveel kracht een vrouw eigenlijk heeft. Mijn bevalling heeft 13 uur en 24 minuten geduurd.
Om 05:00 kon ik niet meer slapen door steken in mijn onderrug en buik. Dit was precies de dag dat ik 40 weken zwanger was. Ik dacht zelf dat ik gewoon weer last had van een harde buik, want dat had ik erg vaak. Het gevoel kwam om de 5 minuten en was wel wat pijnlijk, maar prima te handelen. Ik zat op een yogabal, omdat die houding de minste pijn deed als er een wee kwam. Ik wist niet of dit oefenweeën waren of dat dit echt was. Op het papier dat wij van de verloskundige hadden gekregen, stond dat je pas hoeft te bellen als je enorm veel pijn hebt, je vruchtwater gebroken was of je weeën een tussentijd hadden van 3 minuten. Dus wacht ik met bellen.
Het was 06:51 toen ik besloot dat de weeën toch wel sneller komen en de pijn wel wat meer komt, vooral in mijn onderrug, en ik begon het ook te voelen in mijn bovenbenen. Mijn verloskundige gaf aan dat de duur van de wee nog wel wat kort is, ongeveer 45 seconden, en dat ze dan rond 08:00 naar mij toe zou komen om te kijken hoe het gaat.
08:05 belde de verloskundige aan. 1 echte verloskundige en 1 vrouw die stage liep om verloskundige te worden. Dit werd vooral in de zwangerschap al gevraagd en ik vond het prima als er 1 andere iemand zou zijn. Ik zat nog steeds op mijn yogabal en mocht het timen van de weeën loslaten.
08:30 werd er gemeten hoeveel ontsluiting er was. Dit vond ik persoonlijk wel even spannend, omdat er iemand met haar hand in je vagina moet om dit te meten. Geloof mij, na 2 tellen ben je er al aan gewend, omdat je meer focus legt op de weeën. Ik had 2 cm ontsluiting op dat moment. Over 3 uurtjes kwam de verloskundige weer kijken.
Naar het ziekenhuis?
Om 11:50 kwam de verloskundige en had ik 4 cm ontsluiting. De weeën waren elke 3 minuten en hielden ook langer aan. Ze hadden mijn vriend geleerd om druk te zetten op een plek op de onderrug voor pijnverlichting en dat was echt geweldig. De pijn tijdens de wee werd echt wat lichter. Ik wou graag bevallen in het ziekenhuis is een bad. Er werd gebeld met het ziekenhuis, maar ze hadden nog even geen opblaasbad, maar wel een kamer met een bad in de badkamer. Dus spullen gepakt en naar het ziekenhuis gereden. Autorijden met weeën vond ik echt vreselijk. Ik kon niet goed buigen, waardoor de wee alleen maar pijnlijker was.
13:00 kwamen we aan in de kamer. Er waren nog geen goede hoezen voor het opblaasbad, dus het andere bad laten vollopen. Ik vroeg of ik een yogabal kon krijgen, want dat zat het fijnste. In de tussentijd kon ik nog wel een broodje eten en een beetje drinken.
Ook waren we aan het kijken tot hoe laat we sushi konden bestellen, want ik wou dit graag eten nadat ik bevallen was.
vliezen breken
Ik heb zo’n 30 minuten in het bad gezeten en mijn weeën zakten iets af; dat was eigenlijk niet de bedoeling. Mijn vliezen waren ook nog niet gebroken. De verloskundige gaf informatie over het breken van de vliezen en dat als ze dit doen, de bevalling waarschijnlijk weer doorpakt in plaats van afremt en langer kan duren.
14:29 heeft de verloskundige mijn vliezen gebroken en dat voelt even raar. Er werd gezegd dat het kan voelen alsof je in je broek hebt geplast. Nou, dat klopt ook wel, alleen dan keer 10. Nu lag ik in een enorme plas vruchtwater, warm vruchtwater. Beste, een apart gevoel. het water was wel helder en dat was goed. Voordat ze mijn vliezen ging breken, had ik nog steeds 4 cm ontsluiting.
De reis van pijn ging door
Het bevalbad was klaar en ik kon erin. Ik vond het echt heerlijk om daar in te zitten. Wel even moeten uitvogelen op welke manier ik het beste kon zitten als ik een wee kreeg. De weeën deden enorm veel pijn en ik zat echt in mijn eigen bubbel. Je kon mij wel aanspreken, maar 9 van de 10 keer kreeg ik niet mee wat er gezegd werd. je moest mij echt aanraken om contact te leggen.
15:50 had ik 6 cm ontsluiting en vroeg ik of ik misschien pijnbestrijding kon krijgen als deze pijn nog veel langer zou aanhouden en de ontsluiting niet sneller ging. De verloskundige gaf aan dat ze verwachtte dat het snel zou gaan. dus we nog even gingen wachten.
16:20, ik kon niet meer. De weeën waren bijna constant en ik voelde ze in mijn buik, rug en benen en er was veel druk. Ik wou pijnbestrijding nu ik nog maar 6 cm ontsluiting heb…… dacht ik. Er werd gemeten en ik had 10 cm ontsluiting en mocht gaan persen. Dus mocht ik terugwaggelen naar het bad.
Persen
In totaal ben ik 106 minuten bezig geweest met persen. Dit duurde zo lang, omdat mijn bekken erg schuin stonden en mijn baby dus een soort bocht moest maken, maar mijn stuitje hield dat een beetje tegen. Er werd mij verteld dat het vrij normaal is om te poepen als je gaat persen, want het zijn dezelfde spieren die zich ook aanspannen. Ik was wel een beetje blij dat ik dat niet heb gehad.
toen ik 80/90 minuten bezigwas met het persen, vertelde de verloskundige dat als de baby na 2 uur persen er nog niet is, ze eigenlijk moeten helpen voor de veiligheid van de baby. Dit wou ik echt niet. Ik weet niet waar mijn kracht nog vandaan kwam, maar er kwam een kracht tevoorschijn waardoor het niet lang meer duurde en ons zoontje was geboren.
Alleen maar liefde
Om 18:24 is mijn zoontje ter wereld gekomen. En je kent dat cliché wel: “Als je je baby op de borst hebt, vergeet je de pijn en alles om je heen.” Nou, dat was wel het geval. Op dat moment, dat je eigen baby in je armen ligt, voel je zo ontzettend veel liefde. Liefde voor een baby die je eigenlijk niet eens kent, maar die je wel 9 maanden bij je hebt gedragen. De emotie en gedachten die door mij heen gingen op dat moment, zijn amper te beschrijven. Het is verbazingwekkend wat een vrouwenlichaam in staat is.
Ik wou borstvoeding geven, dus hebben we mijn zoontje ook direct aangelegd. Ook hebben wij het eerste uur een “golden hour” gehad. Dat houdt in dat de testjes die ze na de geboorte doen, pas na een uur gedaan worden. Je kan dan het eerste uur lekker met je gezin knuffelen en voeden en even alles in je opnemen, zonder dat je baby direct weer weg moet voor een paar testen.
Weer persen voor de placenta
Ja, je leest het goed, je moet nog een keer gaan persen voor de placenta. De placenta moet namelijk ook “geboren” worden. Bij de ene vrouw gaat dit makkelijker dan bij de andere vrouw. In mijn geval zat er al enorm veel van de placenta los en hoefde ik een klein beetje te drukken. Dat kan dus ook. Ze pakte de placenta en deed er een hand in om te laten zien waar de baby in zat. Je baby is klein, maar om dan te zien waar je baby eigenlijk in zat, geloof je haast niet.
Na de bevalling
Een uur na de bevalling werden er een paar testen gedaan bij ons zoontje. Dit duurde ongeveer 5 minuten en deden ze dichtbij het bed waar ik lag. Alles was goed, alleen was zijn temperatuur wat laag. De lage temperatuur heeft ongeveer 12 uur aangehouden en daarna was zijn temperatuur goed. Hij had wat meer moeite met zijn temperatuur te reguleren.
En toen was daar HET moment: ik kreeg SUSHI! De eerste maaltijd na de bevalling was voor mij echt genieten.
Voordat wij naar huis mochten, moest de kraamzorg geregeld worden die nog bij ons thuis zou komen en ik moest eerst douchen. Op dat moment wist ik nog niet dat mijn bekken erg scheef stonden en mijn stuitje pijnlijk gekneusd was, maar het douchen ging niet zo soepel. Ik kon amper staan en niet meer dan een paar stappen zetten. Ook was ik enorm duizelig en natuurlijk had ik veel pijn, maar een snelle douche om alles er even af te spoelen was wel gelukt.
Trots
Ik ben ontzettend trots op mijzelf en ook enorm verbaasd dat ik gewoon een mens op de aarde heb gezet. Elke vrouw mag trots zijn op het dragen en bevallen van een baby. Of het nou een keizersnede was of een vaginale bevalling en of je nou wel of geen pijnbestrijding hebt gehad, wees trots op jezelf.
Ook ben ik enorm trots op mijn vriend, die mij de hele bevalling heeft geholpen. Hij heeft bij bijna elke wee tegendruk gegeven en is met mij het bevalbad ingegaan. Ik heb veel steun van hem gekregen en we waren een team. Zelfs de verloskundige gaf aan dat ze niet vaak een bevalling meemaakt waarbij ze ook veel doet. Ik gun dit iedereen en wou dat ik deze steun aan iedereen kon geven. Dit was mijn bevallingsverhaal: een reis van pijn, liefde en verbazing.
